#कविता

#कविता

मुस्कुराउने मन छ

मुस्कुराउने मन छ

वाङ्‌मय हिमालखबर

घाम

घाम हिउँ पग्लिए झैं पग्लिंदै–पग्लिंदै हराइसक्नुपर्ने थियो उहिल्यै देशको छातीमा जमेको जात–व्यवस्था म खोजिरहेको छु घामको प्रचण्ड राप खोइ ! कहाँ लागेको छ घाम ?

विपर्यास

विपर्यास सूर्य उदाइसकेको छ तर उज्यालो छैन चन्द्रमा झुण्डिएको छ तर आकाश छैन प्रकृति बाँझो छ तर मरुभूमि छैन

मातृभाषा

मातृभाषा यही भाषामा विस्तारै हुर्किएको हुँ म मेरा असङ्ख्य विचार मातृभाषामै आउँछन् अनि जान्छन् पनि फेरि आउनलाई शायद तर आफ्नो वयको यो झण्डै सन्ध्याकालमा म मातृभाषामा बिर्सन पनि थालेको छु घरी–घरी

सेल्फी

सेल्फी दोबाटोमा उभिएको – एक पुरानो सालिक हुँ बेला/बेलामा केवल निस्पृह हेर्छन् अपरिचित आँखाले छैन – केही गुनासो छैन!

तृष्णा

तृष्णा प्रत्येक बिहान मेरो घरको छानामा दुई घाम उदाउँछन् पहिलो बिहानै अलराम बनेर आउँछ समयका दाँतलाई ब्रस गर्छ कोरोना समयमा पनि मर्निङवाक्‌तिर अल्मलिन्छ मन नलागी नलागी सिंहदरबारको ढोका चियाउँछ