साँच्चै, भेटेरै एक प्रेमिल अँगालो मार्न चाहन्छौं भने, सधैं यो हृदयको धड्कन चाल पाइरहन चाहन्छौं भने अनि सधैं छोइरहन चाहन्छौं भने भन्नु छ— हाललाई, छुन मनाही छ !
सविना देवकोटा
आँँखैअगाडि रोइरहेको बच्चालाई फकाउन हामी के गर्छौं ?
थाहा छैन, मानव जातिको कुन प्रजातिले पहिलोपटक आलिंगन गर्यो होला ? सेपियन्स या नियान्थ्रेडल ? महिला या पुरुष ? कसलाई देख्दा उसले डरको कुनै अंश मनमा नराखी स्पर्श गर्ने हिम्मत जुटायो ? सम्भवतः सबैभन्दा पहिले उसले हात छोयो होला । अनि आफूलाई केही गर्दैन भन्ने बोध भएसँगै उसको मन आल्हादित भयो होला । र, निर्धक्क, निसङ्कोच, छोयो होला !
स्पर्शः एक वैश्विक भाषा
म तिमीलाई माया गर्छु भन्नु र यसै लगावका साथ निधारमा प्रेमिकालाई चुम्बन गर्नुमा शायद ओठले निधारमा गर्ने स्पर्शले नै बढी अंक पाउँछ, मनको मार्कसिटमा।
‘स्पर्श सम्भवतः मानिसले थाहै नपाई सिकेको पहिलो वैश्विक भाषा हो । र, गहिरो पनि,’ टच रिसर्च अफ द युनिभर्सिटी अफ मियामी स्कूल अफ मेडिसिनकी डिरेक्टर टिफानी फिल्डले भनेकी छन् । उनी भन्छिन्– स्पर्श शारीरिक प्रक्रिया हो तर यसको प्रभाव भावनात्मक हुन्छ किनभने छुँदा जैविक रसायन परिवर्तन मात्रै हुँदैन, यसले सम्पूर्ण स्नायु प्रणालीलाई नै आनन्दित तुल्याउँछ ।
आस्ले मन्टागुले आफ्नो पुस्तक ‘टचिङ: द ह्युमन सिग्निफिकान्स अफ स्किन’ मा स्पर्शलाई ‘मदर अफ अल सेन्सेस’ अर्थात् सम्पूर्ण भावनाहरुको जननी भनी उल्लेख गरेका छन् ।
यस्तो लाग्छ, हामी छुवाइ नै छुवाइले घेरिएका छौं । त्यो स्पर्श नै हो जसले यति धेरै भावनाहरुलाई मनको रंगमञ्चमा नचाउने गर्दछन् । शायद त्यसैले आस्ले मन्टागुले आफ्नो पुस्तक ‘टचिङ: द ह्युमन सिग्निफिकान्स अफ स्किन’ मा स्पर्शलाई ‘मदर अफ अल सेन्सेस’ अर्थात् सम्पूर्ण भावनाहरुको जननी भनी उल्लेख गरेका छन् ।
यो महामारी सकिएपछि...
छुँदा वा भनौं स्पर्श गर्दा अपार आनन्द आउँछ । किनकि छुवाइ नै भाव अभिव्यक्तिको सर्वोत्तम माध्यम हो।
निस्प्रभ आफ्नो फेसबुक स्टेटसमा लेख्छन्– ‘... अब स्पर्श गर्न मात्र सम्झनाहरु बाँकी छन् । मलाई आज उसलाई सम्झाउन आएन ।’
